How long have you been studying English?

ก่อนไปออสเตรเลีย ผมก็เป็นคนนึงที่ตั้งเป้าไว้ว่าอยากพูดภาษาอังกฤษแบบสื่อสารได้ก็พอ

ณ ตอนนั้นจริงๆก็นึกไม่ออกหรอกว่าอยากพูดได้แค่ไหน
รู้แต่ว่าพูดไม่ได้ ก็เลยอยากพูดได้แค่นั้นแหละ แค่พอคุยกับชาวต่างชาติที่มาถามทางรู้เรื่องก็คงพอแล้ว (มั้ง)

เอาจริงๆตอนนั้นผมคิดว่าเป็นคนพื้นฐานภาษาอังกฤษดีแบบที่พูดไม่ได้ (ไม่รู้ใครจัดประเภทให้ - ไม่เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไปคิดว่าตัวเองภาษาดีทั้งที่พูดไม่ได้เลย - อาจจะเพราะเราทำคะแนนวิชานี้ออกมาได้ค่อนข้างดีและเพื่อนๆนึกว่าเราเก่ง; เราเลยพลอยนึกไปด้วยโดยอัตโนมั้ง)
เลเวลภาษาอังกฤษตอนนั้นคงเหมือนกับที่เค้าพูดกันว่าอ่านออกเขียนได้ (พูดไม่ได้เลย) ซึ่งไม่ใช่เลเวลที่ตัวเองพอใจหรือใช้ในชีวิตประจำวันได้จริงๆ

ช่วงๆแรกการพูดอังกฤษไม่ได้ส่งผลกับชีวิตของนักศึกษาจบใหม่ ณ ตอนนั้นมากมาย แต่พอเวลาผ่านไป ทำงานนานขึ้น มีโอกาสก้าวหน้าหน้าที่การงานมากขึ้น ภาษาอังกฤษก็กลับมามีผลพอสมควรโดยเฉพาะในแง่ความความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน มีหลายๆครั้งโดยเฉพาะที่ต้องสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษกับลูกค้าต่างชาติ เราก็ได้แต่นั่งยิ้มกันไป (แบบเจื่อนๆ)

ทำงานไปคิดไปว่าจะทำยังไงให้ภาษาดีขึ้น พยายามไปเรียนพิเศษบ้าง แต่จะด้วยข้อจำกัดหรือข้ออ้างอะไรก็ตาม (ต้องทำงาน / ค่าเรียนแพง / ไม่มีเวลา / ขี้เกียจ / อยากพักผ่อน) ทำให้ช่วงเวลาสามปีแรกของการทำงานนั้นภาษาอังกฤษไม่ดีขึ้นเลย และจบลงด้วยการพูดว่า 'ไม่ได้ใช้่เลย ภาษาเลยไม่ดี' (แล้วทำไมไม่ใช้ล่ะคุณ) สุดท้ายก็เลยตัดสินใจว่าคงต้องลองไปฝึกภาษาในต่างประเทศดู

ไปออสเตรเลียใหม่ๆผมเริ่มต้นฝึกภาษาอังกฤษแบบจริงจังที่รร.ภาษาแห่งนึงใน Sydney : วันแรกๆของการเรียนจะเป็นการวัดระดับ หนึ่งในคำถามแรกๆที่ถูกถามก็คือ 'How long have you been studying English?' ได้ยินชัดเจนมาก ฟังชัดเลย แล้วก็ตอบไปทำนองว่า 'umm....more..than..20 years'

ตอบเสร็จก็กลับบ้านไปรอผลว่าพรุ่งนี้ตัวเองจะกลับมาเรียนในเลเวลไหน และได้ไปนึกทบทวนว่ากับตัวเองว่า

เอ๊ะ นี่เราเรียนมา 20 ปี 20 กว่าปี นี่เราจะพูดไม่ได้จริงๆเหรอ?
และก็ได้คำตอบว่าที่เราเรียนมาตลอด (ผมเรียนรร.เอกชนตอนประถม เรียนภาษาอังกฤษตอนอนุบาล / รร.รัฐบาลตอนมัธยม และมหาวิทยาลัยรัฐบาล ) เราไม่ได้เรียนแบบนำไปใช้สักเท่าไหร่ เราเรียนไปเพื่อสอบซะส่วนมาก ไม่งั้นคนเราได้ฝึกอะไรจริงๆจังๆสัก 10-20 ปีมันต้องเก่งๆมากๆแล้ว

ผมว่าในรร.เราเรียนภาษาอังกฤษกันเหมือนท่องจำเป็นหลัก แกรมม่าผิดไม่ได้นะ พูดแบบนี้ไม่ได้นะ ผิดแปลว่าโง่นะ (เรื่องผิดแปลว่าโง่ นี่ขัดขวางการเรียนรู้มากๆครับ) สอบผ่านแล้วก็แล้วกันไป นอกห้องก็ไม่ได้ใช้

ตอนนี้ หลังจากอยู่ออสเตรเลียมาหลายปี ได้กลับมาเปิดบ.ของตัวเองที่ได้ใช้ภาษาอังกฤษอยู่ตลอด ที่ชอบมากคือได้เป็นครูสอนภาษาเองด้วยเลยทำให้มีโอกาสเจอนักเรียนเก่งๆหลายคนที่พูดภาษาอังกฤษได้ดีมาก โดยไม่เคยไปต่างประเทศ เรียนรร.ไทยตลอด

ก็ต้องมองย้อนไปว่าไอ้ที่เราพูดไม่ได้น่ะ มันไม่ใช่เพราะระบบอย่างเดียวแล้วแหละ แต่ก็เพราะเราเองด้วยส่วนนึงที่ไม่ขวนขวาย ไม่พยายามเพียงพอ อ้างนู่นอ้างนี่ (เปิดคลิปอ.เฉลิมชัยประกอบด้วย)

ปัจจุบันภาษาผมดีขึ้นเยอะเทียบกับสมัยก่อน แต่ก็ยังห่างกับคำว่า perfect (แต่ก็ไม่ได้ต้องการจะพูดได้เหมือน native-speaker ) เพราะว่าด้วยสิ่งที่เราต้องการภาษาที่เราได้ก็ตอบโจทย์ อย่างไรก้ตามถ้ามีโอกาสก้อยากพัฒนาไปเรื่อยๆเช่นกันครับ (จริงๆที่สอนภาษานี่ นอกจากได้สอนแล้วก็ได้ให้โอากาสตัวเองในการเจอผู้คนใหม่ๆและใช้ภาษาอังกฤษอยู่เรื่อยๆด้วย)


สิ่งที่เรียนรู้มาไม่ว่าจากกการสอนภาษาหรือการถูกสอนภาษาอังกฤษ คือเราต้องเลิกกลัวที่จะใช้ผิด ต้องพยายามให้มากเพียงพอ ถ้าเคยพูดไม่ได้มา 20 ปี อย่าไปหวังว่าจะพูดได้ในในเวลาไม่นาน พยายามนำภาษาอังกฤษเข้ามาใช้ในชีวิตประจำวันให้เยอะที่สุด และพยายามเข้าใจว่านี่ไม่ใช่ภาษาแรกของเรา เป้าหมายของการเรียนคือการสื่อสารได้ เข้าใจตรงกัน :)

ยังไงคนที่อยากพัฒนาภาษาของให้ลองเริ่มดูครับ ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆพัฒนากันไป หาทางเรียนไปแบบรู้สึกว่าโดนบังคับ ให้รู้สึกว่าสนุกไปด้วย จะได้ฝึกได้นานครับ :) เริ่มได้วันนี้เลยก็ดี อีกสักปีนึงข้างหน้าเราจะได้มาตอบคำถามนี้กันใหม่ด้วยความมั่นใจที่มากขึ้น ;


'So, how long have you been studying English?'